Γιατί Χωρίς Οικογένεια

Η εκδήλωση Χωρίς Οικογένεια προέκυψε από την ανάγκη μας να βρεθούμε συλλογικά και μακριά απ’ την «οικογενειακή εστία», τις γιορτινές ετούτες μέρες. Μέσα από τις συζητήσεις της ομάδας σχετικά με την συνθήκη της επισφαλούς εργασίας, της μη σταθερής πρόσβασης σε δουλειά, τις περικοπές στον κοινωνικό μισθό και τις επιπτώσεις όλων αυτών στις ζωές μας, διαπιστώσαμε ότι ο θεσμός της οικογένειας έχει επανέλθει, μ’έναν ύπουλο τρόπο, στην επιφάνεια και ενδυναμώνεται. Παρατηρήσαμε ότι πολλοί κοντινοί μας άνθρωποι, πολλές συντρόφισσες και φανατικοί εχθροί της «ελληνικής οικογένειας», έχουν αναγκαστεί τελευταία να επιστρέψουν στην οικογενειακή ζεστασιά. Επειδή όμως αυτή η ζέστη μπορεί να μας κάψει τα μυαλά, αποφασίσαμε να διαμορφώσουμε αυτά τα χριστούγεννα διαφορετικά.

Δεν θα αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους αναδύθηκε η πυρηνική οικογένεια στον σύγχρονο καπιταλισμό ή ακόμη και τους τρόπους με τους οποίους φαίνεται να αναπροσαρμόζεται στο επισφαλές παρόν. Θέλουμε κυρίως να δούμε τους μηχανισμούς με τους οποίους αυτή επιδρά πάνω στα μέλη της: μηχανισμούς καταστολής, πειθάρχησης, ακόμα και ολικής αναδιαμόρφωσης του χαρακτήρα. Πως μαθαίνει όλα τα «δεν πρέπει» και πως επιβάλει όλα τα «γιατί έτσι» ώστε να διασφαλίζει με ουσιαστικό τρόπο την κοινωνική ομαλότητα;

Καταρχάς, φαίνεται να έχει ένα χαρακτήρα «φυσικό» ή «ανθρώπινο», δημιουργεί δηλαδή την εντύπωση ότι οι σχέσεις που παράγονται μέσα της παράγονται από την «ανθρώπινη φύση». Και μ’αυτόν τον τρόπο εκτός από το να συγκαλύπτει την τεράστια συμβολή της στην επιβολή της εξουσίας και στην εμπέδωση της εκμετάλλευση, φυσικοποιεί τις αρχές που διδάσκει. Η δομή της διασφαλίζει, επίσης, σχέσεις αλληλεξάρτησης και αλληλοκαταπίεσης διαμορφώνοντας για το δράμα «οικογένεια» τους κατάλληλους (πολλαπλούς) ρόλους. Πέρα από τον κεντρικό ρόλο του Πάτερ-φαμίλια που αποτελεί τον κύριο φορέα εξουσίας και συνεπώς καταπίεσης, βλέπουμε να δημιουργούνται καταπιεστικές σχέσεις και με τα αδέρφια μας, αλλά και ανάποδα από εμάς προς τους γονείς μας. Ο ρόλος της Μητέρας ως συζύγου σε μονογαμική σχέση και ως μητέρας των παιδιών αναδεικνύεται, βέβαια, ως πρωταγωνιστικός σ’αυτό το horror show αμοιβαίου ελέγχου και καταπίεσης, χωρίς φραγμούς και όρια.

Με αυτές τις διαδικασίες ελέγχου χτίζουμε σταδιακά τον εσωτερικό μηχανισμό που μας επιτηρεί και τελικών εσωτερικεύουμε όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς εξουσίας με τους οποίους μας ταλαιπωρεί η οικογένεια. Τότε γνωρίζουμε και το ακάματο γλυκό εργαστήρι παραγωγής ενοχών και στρώνουμε τον δρόμο για τις ταχυκαρδίες, τις εσωτερικές συγκρούσεις και τις αντιφάσεις που θα φέρουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Αλλά η πραγματική δύναμη της οικογένειας βρίσκεται στην κοινωνική μεσολαβητική της λειτουργία. Και αυτό γιατί ενισχύει την πραγματική εξουσία της κυρίαρχης τάξης σε οποιαδήποτε εκμεταλλευτική εξουσία, παρέχοντας σε κάθε κοινωνικό θεσμό μια εξαιρετικά ελεγχόμενη παραδειγματική μορφή. Για τον λόγο αυτό συναντάμε το αντίγραφο του οικογενειακού μηχανισμού στις κοινωνικές δομές του εργοστασίου, των συνδικάτων, του σχολείου, του πανεπιστημίου, των μεγάλων επιχειρήσεων, της εκκλησίας, των πολιτικών κομμάτων και του κυβερνητικού μηχανισμού, των ένοπλων δυνάμεων, των νοσοκομείων, των ψυχιατρείων, κτλ. Γιατί υπάρχουν καλοί και κακοί, αγαπητοί ή μισητοί, “πατέρες” και “μάνες”, μεγαλύτεροι ή μικρότεροι “αδερφοί” ή “αδερφές”, μακαρίτες ή ύπουλα καταπιεστικοί “παππούδες” ή “γιαγιάδες”.

Γι’ αυτό Χωρίς Οικογένεια μέσα στον καπιταλισμό δεν γίνεται, όσο κι αν αυτή η μεταλλάσσεται, ελαστικοποιείται ή διεθνοποιείται. Η οικογένεια μας θα συνεχίσει να αποτελεί το κύτταρο του καπιταλισμού, την μικρότερη οικονομική μονάδα στον μάταιο τούτο κόσμο του κεφαλαίου, το ιδεολογικό προπύργιο του έθνους, το εργαστήρι παραγωγής ενοχών, έμφυλων κατασκευών και κανονικών σωμάτων.

Όλα αυτά μας προκαλούν απέχθεια αλλά θέλουμε για μια μέρα να τα ξεχάσουμε, ή μάλλον να τους επιτεθούμε σαν να πιστεύουμε ότι αύριο δεν θα υπάρχουν, και μ’αυτόν τον τρόπο να πάρουμε λίγο κουράγιο για να τους αντιστεκόμαστε.

Γι’ αυτό επιλέγουμε στην σημερινή εκδήλωση να μην υπάρχει μητέρα που μαγειρεύει και γυναίκες στην κουζίνα. Να μην υπάρχει πατέρας να φέρνει το φαΐ στο σπίτι και σημαία στο μπαλκόνι. Να μην υπάρχουν υπάκουα παιδιά και ημίτρελοι συγγενείς που φαντασιώνονται άντρες στον στρατό, γυναίκες με νυφικά και πτυχία με αξία. Να υπάρχει μόνο η επιλογή μας να περάσουμε αυτό το βράδυ συλλογικά. Να υπάρχουν λίγα «έργα τέχνης» από έναν κόσμο που ελπίζουμε να θυμόμαστε κάποτε σαν κακή ανάμνηση.

 

Χωρίς Οικογένεια

12399808_1503578049943398_329528354_o

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ

“Άντε και του χρόνου μ’ ενα καλό παληκάρι”

“Σιγά σιγά να παίρνουμε και το πτυχίο μας, ε;”

“Αν μάθει για το στρατό ο πατέρας σου, θα πεθάνει απ’ τη στεναχώρια του”

Αυτά και άλλα πολλά ΔΕΝ θα ακούσετε, αν επιλέξετε να περάσετε το ρεβεγιόν των Χριστουγέννων με τις Mπάσταρδες με Μνήμη (reloaded), σε μια φαντασμαγορική αντι-οικογενειακη εκδήλωση μετά ζωντανής μουσικής, την Πέμπτη 24/12 στις 20:00 στη Φάμπρικα Υφανέτ.

Ελάτε να καταγράψουμε τις καλύτερες στιγμές του μεγαλύτερου horror show της ζωής μας, ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ!

Και τι να πρωτοθυμηθούμε… Την εμπέδωση της υπακοής στην εξουσια; Το θρίαμβο της έμφυλης καταπίεσης; Τη συστηματική καλλιέργεια μυριάδων ενοχων; Μα πόσο θαυμαστός είναι στ’ αλήθεια αυτός ο αξιαγάπητος δοκιμαστικός σωλήνας, που τεστάρει στους κόλπους του κάθε καινούρια σαπίλα, πριν λανσαριστεί στην κοινωνία…

Φέρτε λοιπόν μαζί σας το φαγητό, το ποτό και το κέφι σας και ελάτε να διασκεδάσουμε συντροφικά, με την εγγύηση της ομάδας των μεγάλων επιτυχιών!

Μπάσταρδες με Μνήμη

(reloaded)

> Σημείωση: Για να μας βοηθήσετε στην προετοιμασία της εκδήλωσης είναι πολύ βασικό να συμπληρώσετε προσεκτικά τη φόρμα συμμετοχής που ακολουθεί.

Φόρμα συμμετοχής στη χριστουγεννιάτικη εκδήλωση “Χωρίς Οικογένεια”

    Το ψευδώνυμο σας (απαραίτητο)

    Το email σας (απαραίτητο, για να σας σταλούν οι τελευταίες οδηγίες)

    3 λέξεις που σας έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτεστε "Χριστούγεννα"

    Πόσο φριχτά περνάτε τα Χριστούγεννα με την οικογένειά σας;

    Αν απαντήσατε "καθόλου φριχτά", τότε γουατ δε φακ, γιατί πιστεύετε θα σας αρέσει η εκδήλωση;

    Αν απαντήσατε "λίγο φριχτά" ή "πολύ φριχτά", τότε πείτε μας μία οικογενειακή ατάκα/στιγμή που σας φρικάρει

    Τι θα φέρω μαζί μου στην εκδήλωση (φαγητό, ποτό, μουσικό όργανο, το φυτολόγιο μου)

    Παρακαλούμε θερμά να επισυνάψετε ένα ή και περισσότερα οικογενειακά σας ντοκουμέντα (φωτογραφίες ή βίντεο, συνολικό max δεν-έχω-καταλάβει-πόσο-βάλτε-μικρά-πάντως και τύποι αρχείων jpg, jpeg, png, gif, pdf, doc, docx, ppt, pptx, odt, avi, ogg, m4a, mov, mp3, mp4, mpg, wav, και wmv)



    Αν αντιμετωπίζετε οποιοδήποτε πρόβλημα με τη συμπλήρωση της φόρμας, παρακαλώ συμπληρώστε το email σας και θα επικοινωνήσουμε μαζί σας

    Feminist Chat-Tables

    Feminist Chat Tables

    Στόχος των μικρών παράλληλων εργαστηρίων είναι να πειραματιστούμε με νέους τρόπους επικοινωνίας περισσότερο ισότιμους. Πιστεύουμε ότι ο μικρός αριθμός ατόμων σε κάθε τραπέζι, ο περιορισμένος χρόνος τοποθετήσεων, η υποχρεωτική εναλλαγή και οι “κανόνες” θα βοηθήσουν αυτές που συνήθως σιωπούν να μιλήσουν, αυτές που δεν χωρούν, να χωρέσουν κι όσους μιλάνε πολύ, να ακούσουν. Σε κάθε περίπτωση δεν πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε τη συνταγή επιτυχίας αλλά ελπίζουμε να βγάλουμε όλες κάποια καινούρια συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίο συζητάμε.
    Ταυτόχρονα επειδή συζητάμε μεγάλα και δύσκολα θέματα, επιλέξαμε να μην πούμε την άποψή μας για τα πάντα, αλλά να παραθέσουμε σε όσες έρθουν, τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιήσαμε εμείς στις συζητήσεις μας, τα debate που μας απασχόλησαν και τελικά να μπορούμε να τα βάλουμε όλα πάνω στο τραπέζι.

    Ολόκληρο το κείμενο εδώ

    gentrification μπροσούρα

    download απο εδώ

    welcome gentrification reading

    gentrification

    ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ GENTRIFICATION
    όπως
    “Καλώς ήρθατε στη Θεσσαλονίκη”
    / στην Αθήνα / στο Βερολίνο / στην Ιστάνμπουλ /στο Ρίο /

    “Καλώς ήρθατε”
    με την έννοια της υποχρεωτικής βουτιάς
    της βουτιάς στη σκληρή πραγματικότητα
    που βρίσκεται παντού γύρω μας
    του δημιουργικού αστικού τοπίου
    του δεντροφυτεμένου αστικού τοπίου
    του καθαρού αστικού τοπίου

    χωρίς ζητιάνους
    χωρίς μετανάστες
    χωρίς πρεζάκια
    χωρίς – γενικώς

    ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ GENTRIFICATION
    Καλώς ήρθατε σ’ αυτό που δεν μπορούμε να μεταφράσουμε
    ακριβώς
    παρ’ όλο που η ελληνική γλώσσα είναι η πλουσιοτέρα απ’ όλες
    τις ομιλούμενες
    ανά την υφήλιον γλώσσες (και για μια ψήφο δεν έγινε
    παγκόσμια)
    “στο gentrification”
    όπως
    στον εξευγενισμό
    στην ανάπλαση
    στην βίαιη εκτόπιση
    στην κυριλοποίηση
    και να που αυτά δεν φτάνουν
    και εν τέλει θα χρειαστεί μια ολόκληρη μπροσούρα
    για να το περιγράψουμε με ακρίβεια

    ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ GENTRIFICATION

    Καλώς σας βρήκαμε

    κάλεσμα “κουλτούρες των αγώνων”

    ΚΑΛΕΣΜΑ
    από τις μπάσταρδες με μνήμη
     
     
    οι κουλτούρες των αγώνων
    ενάντια στη Θεσσαλονίκη Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014
    ΠΕΜΠΤΗ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013
    ΣΤΙΣ 18.00
    ΣΤΗ ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΥΦΑΝΕΤ
     
     
    Η συλλογικότητα Μπάσταρδες με Μνήμη καλούμε όσες και όσους ενδιαφέρονται να οργανώσουμε καμπάνια με θέμα «οι κουλτούρες των αγώνων». Αφετηρία και στόχευση τόσο η εναντίωση στη διοργάνωση «Θεσσαλονίκη Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας 2014» όσο και η επιθυμία και ανάγκη μας την εποχή της κρίσης να αναδείξουμε το ζήτημα της άρθρωσης της κουλτούρας με τους κοινωνικούς αγώνες.
    δείτε το κάλεσμα
    ή εδώ
    μπάσταρδες με μνήμη

    Μπάσταρδη Μνήμη

    Την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου η συλλογικότητα μπάσταρδες με μνήμη μαζί με συντρόφισσες και συντρόφους από καταλήψεις της Θεσσαλονίκης πραγματοποίησαν  δυναμική παρέμβαση στο συνεδριακό κέντρο του μεγάρου μουσικής στην έναρξη του συνεδρίου «Θεσσαλονίκη: μια πόλη σε μετάβαση, 1912-2012»

    Μπάσταρδη Μνήμη

    Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία
    είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στην λήθη
    Μίλαν Κούντερα (το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)
    Φθινόπωρο 2012
    Η Θεσσαλονίκη φορά τα καλά της για να γιορτάσει τα 100 χρονιά από την ήμερα που ο ελληνικός στρατός εισήλθε στην πόλη λεηλατώντας, σφάζοντας, βιάζοντας τον πολυεθνικό πληθυσμό της και βάζοντας τις βάσεις για την ανερχόμενη καπιταλιστική ανάπτυξη. Θα ακολουθήσει ένας αιώνας κατά τον οποίο η Θεσσαλονίκη θα περάσει από το σιδερό και τη φωτιά για να μετασχηματιστεί στην εθνικά ομογενοποιημένη ελληνική αρρενωπή καπιταλιστική μητρόπολη.
    Όσες και όσοι έθεσαν τον εαυτό τους απέναντι στο κυρίαρχο πρότυπο αντιμετωπίστηκαν ως μπάσταρδες και μπάσταρδοι. Οι μουσουλμάνοι και οι σλαβόφωνοι, περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού, ήταν οι πρώτοι που εκτοπίστηκαν βίαια τη δεκαετία του 1920 για να ακολουθήσει είκοσι χρόνια μετά, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η παγερή σιωπή και συνενοχή του ελληνικού πληθυσμού στη ναζιστική σφαγή των εβραίων που αποτελούσαν έως τότε τον μισό πληθυσμό της πόλης. Ταυτόχρονα οι εργατικοί αγώνες διαρκώς θα νιώθουν το αίμα να μπουκώνει τα ρουθούνια τους καθώς δέχονται την σφοδρή επίθεση των αφεντικών, του παρακράτους και των σωμάτων ασφαλείας και διαχρονικά η έμφυλη καταπίεση αναπαράγεται και οργιάζει στις οικογενειακές σχέσεις, στους δημόσιους χώρους, στα γήπεδα, στους στρατώνες και τα μπουρδέλα της ιστορίας.
    Κομβικό συστατικό για την συγκρότηση της ελληνικής Θεσσαλονίκης είναι η καταστροφή της μπάσταρδης μνήμης της. Το έργο της λήθης ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες του 1912 με την αντικατάσταση των οθωμανικών ονομάτων στις οδούς της πόλης από αρχαιοελληνικά, με το γκρέμισμα των μιναρέδων και των μουσουλμανικών τεμενών και ολοκληρώθηκε με την πυρκαγιά του 1917, η όποια ακόμα και εάν δεν έγινε επίτηδες, έπρεπε να εφευρεθεί ώστε να εξαφανίσει τις εβραϊκές γειτονιές, αγορές και συναγωγές προς όφελος του ανερχόμενου ελληνικού κεφαλαίου. Το έργο της καταστροφής της μνήμης θα συνεχιστεί με την καταστροφή των εβραϊκών νεκροταφείων και την οικοδόμηση στη θέση τους της πανεπιστημιούπολης. Η ολοκλήρωση της καταστροφής θα συντελεστεί μετά τον εμφύλιο με το σύστημα της αντιπαροχής δηλαδή της αυξημένης γαιοπροσόδου, που θα μετατρέψει τους Θεσσαλονικείς σε μικροϊδιοκτήτες και θα τους προσδέσει στο άρμα του καπιταλισμού. Η αντιπαροχή ήταν το πιο επιτυχημένο μέσο χειραγώγησης του πληθυσμού έναντι των κομμουνιστικών οραμάτων της εποχής, ωστόσο θα καταστρέψει ανεπιστρεπτί τις εναπομείνασες προ του 1912 γειτονιές της πόλης. Απ’ το εξήντα και μετά μας έχουν πνίξει τα μπετά και η λήθη έχει πακτωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της πόλης. Ωστόσο, πάντα μικροί ή μεγαλύτεροι κοινωνικοί και ταξικοί τριγμοί αποδεικνύουν ότι το ιστορικό νήμα της αμφισβήτησης εξακολουθεί να είναι ζωντανό και να προκαλεί ρωγμές στο ελληνικό καπιταλιστικό αρρενωπό οικοδόμημα.
    Μετά τον αιώνα τους μισούς και της λήθης το σημερινό νεοφιλελεύθερο μοντέλο των πόλεων τις θέλει δημιουργικές, έξυπνες, εξευγενισμένες, με καινοτομία, ζωντάνια, επιχειρηματικότητα και εξωστρέφεια. Σε αυτό το περιβάλλον εφόσον έχει συνθλιβεί η μνήμη μπορεί τώρα να ανασυσταθεί ως εμπορικό προϊόν και τουριστική ατραξιόν, ως ένα μακιγιαρισμένο είδωλο του εαυτού της. Μάλιστα στην εποχή της κρίσης η εξευγενισμένη μνήμη επιταχύνεται, γίνεται ρομαντικό πακέτο διακοπών, προορισμός για weekend city breaks, μουσειακό είδος, αντικείμενο συνεδρίων, μοντέρνα τέχνη. Η μνήμη αποκόπτεται από τους καθημερινούς κοινωνικούς ανταγωνισμούς και χωρίς να απειλεί την κανονικότητα, πουλιέται και αγοράζεται στο γιουσουρούμ της κυκλοφορίας της αξίας και του φετιχισμού των εμπορευμάτων.
    Στο πλαίσιο αυτό έχουν προγραμματιστεί για το φθινόπωρο του 2012 από θεσμικούς φορείς της πόλης μια σειρά από εκδηλώσεις εορτασμού και «μνήμης», στις οποίες κυριαρχεί η νεανική επιχειρηματικότητα, αναδεικνύονται οι ιστορικές επιχειρήσεις της πόλης, οι εργατικοί αγώνες γίνονται καρτποστάλ, οργανώνονται δημιουργικές συναντήσεις καλλιτεχνών, συμπόσια ιστορίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας, οικοπολιτιστικές περιηγήσεις και βέβαια εξυμνείται ο ελληνικός στρατός και υιοθετείται η φασιστικής έμπνευσης αφή της φλόγας στον Πύργο του Τριγωνίου, εκεί που κατά τις μεσαιωνικές εξεγέρσεις οι ανυπότακτοι κάτοικοι της πόλης πετούσαν τα κομμένα κεφάλια των βασιλιάδων και των ευγενών. Φυσικά δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από μια δημοτική αρχή που κυνηγάει μετανάστες στη παραλία, προωθεί την πρέζα στη Ροτόντα για να καταστείλει την μέχρι πρότινος ζωντανή πλατεία της πόλης, στέλνει τα ματ να καθαρίσουν την Ικτίνου από την ανήσυχη νεολαία και προτίθεται να φτιάξει στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών.
    Οι μνήμες των ταξικών και κοινωνικών ανταγωνισμών, η καθημερινότητα και οι αγώνες των εργατών, γυναικών, φοιτητών, παραγκωνίζονται όχι μόνο γιατί απειλούν τη γραμμικότητα του εθνικού αρρενωπού πολιτισμού, αλλά και γιατί διατρέχουν το σήμερα και δημιουργούν κινηματικές αναγνώσεις στο παρόν, επικίνδυνες για κάθε μορφής εξουσία. Αυτές οι μνήμες ωστόσο, υπάρχουν και λειτουργούν συνθέτοντας το κινηματικό νήμα. Για εμάς η μνήμη δεν είναι ένα σκονισμένο βιβλίο σε ακαδημαϊκές βιβλιοθήκες αλλά μια ζωντανή σχέση και εμπειρία που διαρκώς αναμετριέται με τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς. Για αυτό μιλάμε για «κοινωνική μνήμη», ένα ιδιαίτερο είδους λόγου, κοινωνικά φορτισμένου από το γεγονός ότι παράγεται στο πλαίσιο συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, που έχουν υποστεί τις συνέπειες του παρελθόντος και της ιστορίας με συγκεκριμένο τρόπο. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις ενεργοποιείται ως αντίσταση στην επίσημη απαίτηση για λήθη, λειτουργεί δηλαδή ως «αντι – μνήμη», για να τονίσει τις ασυνέχειες ανάμεσα στις ιστορικές εποχές, ανάμεσα στην κατασκευασμένη κυρίαρχη εκδοχή της «ιστορικής συνέχειας» και τον ιδιαίτερο τρόπο πρόσληψης του παρελθόντος από διαφορετικές ομάδες που ζουν μαζί, όπως π.χ. εθνοτικές, θρησκευτικές ομάδες, εργάτες, γυναίκες, φοιτητές, μετανάστες. Για μας αποτελεί ένα επιπλέον εργαλείο με το οποίο εξετάζουμε το παρελθόν της πόλης, στην επιθυμία μας να αντισταθούμε και να αποδομήσουμε τις κυρίαρχες αναπαραστάσεις του δημόσιου λόγου, που επιλεκτικά σιωπούν απέναντι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του παρελθόντος και υπερασπίζονται τη λήθη στο παρόν.
    100 χρόνια
    Ελλάδας, πατριαρχίας, καπιταλισμού
    είναι αρκετά
     
    μπάσταρδες με μνήμη